Historia szkoły w Stanisławowie rozpoczyna się w roku 1532, kiedy to wybudowano murowany kościół. Przy kościele powstała szkoła parafialna typu miejskiego. Szkoła ta została założona przez kanonika kolegiaty warszawskiej – Stanisława Szymborskiego.

Program szkoły obejmował przede wszystkim naukę katechizmu, śpiewu kościelnego, czytania, pisania i łaciny. Dzieci miały obowiązek służenia do mszy świętej.

W szkołach typu wiejskiego nauczycielem był  bakałarz, zaś w szkole w Stanisławowie, w 1536 r. rektorem był Jan Szymakowski – nazywany magistrem. Świadczy to o jej wyższym statusie na tle wiejskich szkół. Taki charakter szkoła parafialna miała aż do roku 1773, do czasu powstania Komisji Edukacji Narodowej.

W czasie „potopu” szwedzkiego szkoła uległa zniszczeniu, ale w 1695 r. stał już nowy budynek szkolny, w innym miejscu niż poprzedni, obok kościoła. Była to skromna chata pokryta gontem z sienią, komorą i ogrodem warzywnym. W szkole tej mieszkał bakałarz i w swoim mieszkaniu nauczał dzieci. Nauka w niej odbywała się jeszcze w 1725 roku, bakałarzem był organista. Potem nastąpiła przerwa w działalności szkoły aż do roku 1780.  Wybudowano wtedy w Stanisławowie nowy drewniany budynek z przeznaczeniem na szkołę. Była tam duża izba na salę lekcyjną, a obok pokój z kuchnią dla nauczyciela.

Po upadku powstania styczniowego od 1865 r., administracja carska w większych miejscowościach tworzyła gminy rządowe. Powstały one min. w Ładzyniu i Stanisławowie. Przy każdej gminie powstały szkoły rządowe z jednym nauczycielem i trzema klasami łączonymi.

Poziom nauczania w tych szkołach był niski. Uczono czytania, pisania, głównych działań arytmetycznych, kaligrafii oraz podstaw katechizmu. Nauczanie miało odbywać się w języku ojczystym, ale w praktyce po roku 1867 językiem wykładowym stał się język rosyjski.

04 lutego 1917 roku w Stanisławowie założono koło Polskiej Macierzy Szkolnej im. Henryka Sienkiewicza. Prawdopodobnie od tego czasu nasza szkoła nosi imię tego wybitnego powieściopisarza. Kierownikiem szkoły w tym czasie był Polak Jan Turowski.

Od 1918 do 1921 roku kierownikiem szkoły w Stanisławowie był Stanisław Waksemburg, a w roku 1921 kierownictwo objęła Maria Koszutowska.

W roku 1922 w Stanisławowie istniała sześcioklasowa Szkoła Powszechna. Działał Podkomitet Pomocy Dzieciom, której prezesem był Stanisław Pawłowski – stanisławowski aptekarz.

Od roku szkolnego1930/1931 w Stanisławowie działała szkoła siedmioklasowa. W roku 1932 Kuratorium Warszawskie na kierownika szkoły delegowało Stanisława Witkowskiego.

W roku 1936 wmurowano kamień węgielny pod nowy budynek. Umieszczono go w południowo – zachodnim rogu. Przed wojną mury nowej szkoły wykonane były na wysokość parteru, ale w czasie walk w sierpniu 1944 roku zostały rozbite przez artylerię niemiecką.

W roku szkolnym 1942/43 działała szkoła powszechna, w której w mniejszym lub większym stopniu potajemnie uczono również tego, czego zabraniały zarządzenia władzy okupacyjnej. Jej kierownikiem nadal był S. Witkowski, który to organizował tajne nauczanie na poziomie gimnazjum w swoim własnym domu. W tajnej szkole obowiązywały przedwojenne programy nauczania i podręczniki. Uczono więc geografii Polski i świata, historii Polski i świata oraz literatury.

Podczas walk 1944 r. zniszczony został niemal cały Stanisławów, w tym również budynek szkolny znajdujący się przy ulicy Szkolnej. Odbudowywany gmach szkoły powstał na fundamentach postawionych przed 1939 r. Po wyzwoleniu (1944 r.) funkcję kierownika Szkoły Powszechnej w Stanisławowie objął Wacław Pieńkowski, dotychczasowy jej nauczyciel. Organizował on prace rodziców przy budowie szkoły, mobilizował społeczeństwo do zdobywania funduszy na wykończenie i wyposażenie budynku, np. poprzez zorganizowanie loterii fantowej.

Szkoła po wojnie powstawała głównie z funduszy państwowych. Głównym budowniczym był Wacław Trębacki, mieszkaniec Stanisławowa. Do czasu oddania do użytku nowego budynku szkolnego (w 1951 r.) zajęcia lekcyjne odbywały się w ocalałym podczas walk dworku Prądzyńskich.

W roku szkolnym 1947/48 w Stanisławowie działała siedmioklasowa Szkoła Powszechna. Szkolnictwo miało charakter instytucji państwowej i całkowicie utrzymywane było przez państwo, które  ustalało również ideał wychowania.

W roku 1961 w czasie zmian w oświacie polskiej kierownikiem Szkoły Podstawowej w Stanisławowie był Leonard Bąkowski. Funkcję kierowniczą sprawował od 1953 do 1973 roku.

W roku szkolnym 1967/68 warunki lokalowe w szkole nieco się poprawiły, ale szkoła w dalszym ciągu borykała się z problemami wyposażenia klas w sprzęt i pomoce naukowe.

W roku 1973 w Stanisławowie powołano Zbiorczą Szkołę Gminną. W jej skład wchodziły szkoły w Ładzyniu i Pustelniku oraz filia Szkoły Podstawowej w Stanisławowie – szkoła w Rządzy.

Z dniem 01 września 1984 r. przestały istnieć zbiorcze szkoły gminne, a nasza szkoła otrzymała wówczas nazwę Szkoła Podstawowa w Stanisławowie. W roku szkolnym 1986/87 Komitet Rodzicielski Szkoły Podstawowej w Stanisławowie podjął uchwałę, że będzie fundatorem sztandaru dla szkoły. Ustalono, że dniem patrona szkoły będzie 5 maja, dzień urodzin Henryka Sienkiewicza. Po roku starań 01czerwca 1988 r. szkoła otrzymała sztandar, a od 1989 roku ma też swój hymn.

W roku 1999 w wyniku reformy edukacji Szkoła Podstawowa im. Henryka Sienkiewicza  z ośmioklasowej stała się sześcioklasową. Utworzono Gimnazjum w Stanisławowie, jego dyrektorem został Jan Leś. Przez pięć lat obie szkoły koegzystowały pod jednym dachem. We wrześniu 2004 roku gimnazjum przeniosło się do nowego budynku, jednocześnie odbyło się nadanie szkole imienia Cypriana Kamila Norwida oraz uroczyste wręczenie sztandaru.

Rok 2017 przyniósł kolejne zmiany – reforma szkolnictwa przywróciła ośmioletnią szkołę podstawową, a w związku z tym stopniowe wygaszanie gimnazjów. Dyrektorem Zespołu Szkolnego w Stanisławowie został Jan Leś.